Jak zastosować teorię Erika Eriksona

Erik Erikson zaproponował osiem etapów rozwoju obejmujących okres od narodzin do starości. Jego praca opierała się na pracy Sigmunda Freuda, w której sugerował, że rozwój ego jest kluczowy dla zdrowego rozwoju. Różnił się jednak od Freuda, podkreślając znaczenie wymagań społecznych i kulturowych oraz odrzucając wpływ instynktów i nieświadomości. Każdy z jego etapów charakteryzował się podstawowym zadaniem rozwoju psychospołecznego, które musi zostać ukończone, zanim dana osoba będzie mogła przejść do następnego etapu. Choć Erikson sugerował, że każde z zadań odpowiada typowemu przedziałowi wiekowemu, to jednak twierdził, że dzieci nie można popędzać ani chronić przed żadnym z nich. Zrozumienie tych etapów i związanych z nimi zadań ułatwia opracowanie odpowiednich interwencji behawioralnych dla osób z wyzwaniami związanymi z dostosowaniem.

• Erik Erikson zaproponował osiem etapów rozwoju obejmujących okres od narodzin do starości.
  
• Pomimo, że zasugerował, iż każde zadanie odpowiada typowemu przedziałowi wiekowemu, Erikson stwierdził, że dzieci nie można poganiać ani chronić przed żadnym z nich.

Oceń wyzwanie behawioralne, o którym mowa. Wykorzystaj etapy Eriksona, aby określić, czy wyzwanie jest odpowiednie do wieku.

Zapoznaj się z zadaniami związanymi z każdym etapem: etap 1 (niemowlę) to zaufanie; etap 2 (maluch) to autonomia bez wstydu; etap 3 (przedszkole) to inicjatywa bez poczucia winy; etap 4 (wiek szkolny) to przemysł bez poczucia niższości; etap 5 (dojrzewanie) to tożsamość ego bez pomieszania ról; etap 6 (młody dorosły) to intymność bez izolacji; etap 7 (średni dorosły, rodzenie dzieci) to produktywność bez stagnacji; a etap 8 (starszy dorosły, emerytura) to integralność ego bez rozpaczy. Wykorzystaj te informacje, aby określić, czy dane zachowanie jest odpowiednie z punktu widzenia rozwoju, czy też nie.

Zakładając, że dane zachowanie jest odpowiednie z punktu widzenia wieku, pokieruj osobę w stronę bardziej odpowiedniego wyrażania swoich zachowań odpowiednich z punktu widzenia rozwoju. Poinformuj osoby znaczące o normalności zadania rozwojowego i pomóż im zachęcić do pozytywnego zakończenia etapu. Na przykład nastolatek zmagający się z koniecznym krokiem, jakim jest określenie swojej tożsamości, może przeciwstawiać się autorytetowi. Jeśli na wcześniejszych etapach rozwinął silne poczucie zaufania i nadziei, to według Eriksona wskazówki dotyczące wyrażania swojej woli bez narażania swojej pozycji w społeczeństwie powinny zmniejszyć jego bunt.

• Zapoznaj się z zadaniami związanymi z każdym z etapów: etap 1 (niemowlę) to zaufanie; etap 2 (maluch) to autonomia bez wstydu; etap 3 (przedszkole) to inicjatywa bez poczucia winy; etap 4 (wiek szkolny) to przemysł bez poczucia niższości; etap 5 (dojrzewanie) to tożsamość ego bez pomieszania ról; etap 6 (młody dorosły) to intymność bez izolacji; etap 7 (średni dorosły, rodzenie dzieci) to produktywność bez stagnacji; a etap 8 (starszy dorosły, emerytura) to integralność ego bez rozpaczy.
  
• Jeśli w poprzednich etapach rozwinął silne poczucie zaufania i nadziei, to według Eriksona wskazówki dotyczące dochodzenia swojej woli bez narażania swojej pozycji w społeczeństwie powinny zmniejszyć bunt.

Uważaj, że problematyczne zachowanie może wynikać z wcześniejszego etapu, nawet jeśli dana osoba funkcjonuje na odpowiednim poziomie. Na przykład dziecko, które nie rozwinęło zaufania na etapie pierwszym, może teraz funkcjonować na etapie piątym, ale mieć znaczne trudności z autorytetami. Jeśli tak jest w tym przypadku, to zaufanie jest głównym problemem do rozwiązania, a nie typowe dla etapu piątego wyzwanie, jakim jest zapewnienie swojej woli.

Pamiętajmy, że Erikson zdefiniował wykonanie zadania jako kumulatywne. Osoby mogą mieć większe trudności z zadaniami odpowiednimi dla ich wieku z powodu słabości w realizacji poprzednich etapów, co utrudnia diagnozę.