Japoński bęben taiko Fakty

Bębny taiko istnieją od tysięcy lat, zarówno jako instrument na dworze japońskim, jak i narzędzie na polu bitwy. Dziś występy taiko odbywają się w grupach "kumi-daiko", z których wiele podróżuje po Stanach Zjednoczonych. Współczesne brzmienie i wpływy taiko można prześledzić od lat 50. ubiegłego wieku do twórcy ruchu kumi-daiko. Ta fuzja starożytnych technik muzycznych z nowoczesnym rytmem i materiałami stworzyła zupełnie nowe brzmienie, które nadal jest unikalne dla taiko.

Historia

Według Taiko.com, najwcześniejsze początki taiko sięgają ponad tysiąc lat temu w Japonii: "Japońskie taiko, jakie znamy dzisiaj, wykazują silne podobieństwo do chińskich i koreańskich instrumentów, które prawdopodobnie zostały wprowadzone w...300--900AD. Spekuluje się, że poprzednik stylu tsuzumi taiko może pochodzić aż z Indii, a do Japonii przybył wraz z buddyzmem." Bębny taiko były nie tylko wykorzystywane na polu bitwy jako metoda, dzięki której można było wywołać strach u przeciwników, ale także na dworze cesarskim do grania muzyki "gagaku", która jest grana do dziś.

Wpływy lat 50-tych

Po II wojnie światowej kultura japońska zaczęła podupadać, ponieważ coraz więcej Japończyków zaczęło dostosowywać się do zachodnich zwyczajów. Narodziny muzyki taiko, jaką znamy dzisiaj, przypisuje się Daihachi Oguchi, perkusiście jazzowemu, który stworzył ruch kumi-daiko poprzez zebranie kolekcji bębnów taiko - tradycyjnie granych indywidualnie - i zagranie tradycyjnego utworu dla świątyni Osuwa Shinto w stylu jazzowym XX wieku. Inny wykonawca, Sukeroku Daiko, utworzył pierwszą profesjonalną grupę taiko w Japonii w późnych latach 50-tych, łącząc klasyczną muzykę "hogaku" ze sztukami walki i tańcem.

Taiko dzisiaj

Dzisiaj istnieje wiele firm taiko, które odbywają tournee po Japonii, Ameryce i innych krajach na całym świecie. Trzy profesjonalne zespoły pochodzą z Ameryki, a wszystkie z nich z Kalifornii: San Francisco Taiko Dojo, Kinnara i San Jose Taiko. Powstało również kilka zespołów studenckich, z których największym jest Kyodo Taiko.

Typy bębnów taiko

Istnieją dwa główne typy bębnów taiko: Byou-uchi daiko to bęben, którego główki są przytwierdzone do boków; bębny shime-daiko ("shime-daiko" pochodzi od japońskiego czasownika "shimeru", czyli "napinać") posiadają główki naciągane liną. Bębny byou-uchi daiko nie mogą być strojone, w przeciwieństwie do ich odpowiedników shime-daiko. Do uderzania w główkę bębna używa się pałeczek perkusyjnych zwanych "bachi". Materiał, z którego wykonane jest bachi dyktuje, do czego ma służyć: Bachi z twardego drewna są używane głównie do bębnów nagado-daiko (z rodziny byou-uchi), podczas gdy bardziej miękkie i lżejsze bachi z drewna są używane gdzie indziej.

• Istnieją dwa główne typy bębnów taiko: Byou-uchi daiko to bęben, którego główki są przytwierdzone do boków; bębny shime-daiko ("shime-daiko" pochodzi od japońskiego czasownika "shimeru", czyli "napinać") posiadają główki naciągane liną.
  
• Materiał, z którego wykonane jest bachi, dyktuje, do czego ma służyć: Bachi z twardego drewna są używane głównie do bębnów nagado-daiko (z rodziny byou-uchi), podczas gdy miększe i lżejsze bachis są używane gdzie indziej.

Różnice między bębnami taiko

Kształt bębna taiko różni się w zależności od rodziny, do której należy i jego przeznaczenia. Bębny Byou-uchi są zazwyczaj wydrążone z jednego kawałka drewna, podczas gdy inne bębny są często kompozytami. Wersje "Odaiko" (w dosłownym tłumaczeniu "odaiko" oznacza "duży bęben") są rzeźbione z dużych, starych drzew i zazwyczaj nie można ich ruszyć z miejsca po ich stworzeniu. Bębny Shime-daiko posiadają system naciągu linowego, który ciągnie się po obwodzie instrumentu, choć często zamiast systemu linowego stosuje się śruby. Bębny Byou-uchi nie mogą być strojone, więc nie posiadają dodatkowego wyposażenia, innego niż packi, które utrzymują główkę w miejscu.

• Kształt bębna taiko różni się w zależności od rodziny, do której należy i jego przeznaczenia.
  
• Bębny Byou-uchi nie mogą być strojone, więc nie posiadają dodatkowego wyposażenia, innego niż packi, które utrzymują główkę w miejscu.