Velatura vs. Sfumato Techniki malarskie

Velatura i sfumato to dwie techniki malarskie po raz pierwszy odkryte w okresie renesansu; są one najczęściej kojarzone z malarstwem olejnym. Obie techniki są metodami używanymi do manipulowania pod warstwami farby w dowolnym momencie procesu malowania; różnią się sposobem ich stosowania i tym, którzy artyści je eksplorowali.

Pochodzenie sfumato

Jedna z czterech metod malarskich przypisywanych jako pochodzące z okresu włoskiego renesansu, sfumato pochodzi od włoskiego słowa "fumo," które tłumaczy się jako "dym". Technika ta jest używana głównie w malarstwie olejnym do subtelnego mieszania kolorów, ale nie jest to glazura na całym obrazie. Użycie sfumato doprowadziło do powstania dzieł bez twardych linii lub krawędzi między obiektami, w przeciwieństwie do stylu malarstwa przed renesansem.

Velatura Pochodzenie

Podobnie jak sfumato, velatura odnosi się do subtelnej metody dopasowywania kolorów. Velatura jest jednak wyjątkowa, ponieważ polega na nakładaniu glazury, szczególnie takiej, która jest nakładana palcami artysty. Technika ta jest zazwyczaj stosowana w przypadku szkliw półprzezroczystych, nakładanych na wyschniętą już warstwę farby. Aby prawidłowo stworzyć styl velatury, szkliwa muszą być rozcieńczone medium, takim jak olej. Velatura była techniką używaną w poprzednich ruchach artystycznych i jest uważana za nieco nie w stylu.

• Podobnie jak sfumato, velatura odnosi się do subtelnej metody dostosowywania kolorów.
  
• Aby prawidłowo stworzyć styl velatury, glazury muszą być rozcieńczone medium, takim jak olej.

Mistrzowie sfumato

Sfumato jest prawdopodobnie najbardziej znane jako jedna z ulubionych technik Leonarda da Vinci. Dwa z jego dzieł - Dziewica ze Skał i Mona Lisa - wykorzystują sfumato w szerokim zakresie; delikatne cieniowanie twarzy Mona Lisy jest tego przykładem. Inni artyści znani z mistrzowskiego opanowania techniki sfumato to Giorgione i Correggio, obaj działający w okresie renesansu.

Mistrzowie welatury

Technika welatury była najsłynniejsza w twórczości Tacyta i Velazqueza. Jednak w portrecie Innocentego X Velazqueza, glazury są notorycznie trudne do sfotografowania; cienka farba w technice velatury często wydaje się być gruba na zdjęciach, co sprawia, że obserwowanie tej techniki jest najbardziej efektywne osobiście.